Welk verhaal is van jou?
Hallelujah!
‘This little light of mine, i’m gonna let it shine. This little light of mine, I am gonna let it shine.’
Het is 6:24 en ik word wakker met dit liedje in mijn hoofd. Ik voel me wonder boven wonder vrolijk en kus mijn man goedemorgen. Zingend zet ik mijn eerst kopje kopje koffie. Ik zie de eerste zonnestralen. Ze komen binnen. Alles ziet er beter uit als ik een gospelliedje in mijn hoofd heb. Gospel geeft mij het stralende gevoel dat alles goed komt.
Ik moet denk ik een jaar of 12 geweest zijn.
Ik sta middenin in de huiskamer in een glanzend paarse gospeljurk. De huiskamer is een enorme kerk en ik sta op het altaar. Daar hef ik mijn handen ten hemel en zing het uit: ‘This little light of mine!’ Het gospelkoor achter mij zwelt aan en ik vlieg solo boven het koor uit. Het koor draagt mij naar noten die uit het binnenste van mijn ziel komen. Ik zing alsof mijn leven ervan afhangt.
‘I’m gonna let it shine!’
Mijn publiek staat op van de banken. De kerk swingt. Tranen stromen over de wangen van mijn uitzinnige publiek. In vervoering zingen ze met met mij mee: ‘Hallelujah: Dit ben ik. Hier ben ik. Dit is het. Puur geluk.
‘This little light of miiiiine, I am gonna let it shiiiiiiiine!!!!’
‘Hou daarmee op!’
In een klap verdwijnt de kerk en mijn geluk. Daar sta ik dan. Geschrokken kijk ik op naar mijn vader. Hij heeft de muziek uitgezet.
‘Je klinkt als een meisje.’
Ik doe mijn best het meteen te snappen. Was ik te druk? Zong ik te hard? Wat ging er mis? Het duizelt me. De woorden van mijn vader echoën na in de huiskamer die toch echt een minuut geleden nog een galmende kerk leek te zijn.
‘Doe dat maar boven.’
Aangepast!
Ik groeide niet op in een gezin waar het normaal was je vol uit te drukken. Het was al gauw te gek of te veel, te hard of te kleurrijk. We hielden ons aan ongeschreven wetten en we pasten ons aan. Ik had al vroeg door dat ik binnen de lijntjes moet kleuren en zeker niet te kleurrijk moest doen. Het ging me slecht af. Ik nam mijn kleurrijkheid mee naar boven. Mijn slaapkamer werd mijn kathedraal. Daar zong ik mijn publiek toe met een pen in mijn had als microfoon. ‘This little light of mine, I am gonna let it shine. This little light of mine, I’m gonna let it shine.
Eigen stem
Zo’n 12 jaar later sta ik te repeteren op het podium in het theater in Stuttgart waar ik een rol speelde in een musical.
‘Doe ik nu te meisjesachtig?’
‘Zing ik te overdreven of te hard?
Een kritische stem overvalt mij middenin de repetities.
‘Doe dat maar boven.’
Mijn vaders stem bevond zich een dikke 500 kilometer verderop maar was er niet minder luid om. Het was niet langer de stem van mijn vader maar mijn eigen innerlijke stem. De boodschappen die je meekrijgt van een ander worden soms zomaar de boodschappen in je eigen hoofd.
En jij?
Welke verhalen vertel jij jezelf?
Zijn die verhalen van jou of hoor je de stem van een ander?
Hoe zou het zijn om je daarvan bewust te worden en dat verhaal retour afzender te sturen?
Onderzoek de drie bovenste vragen eens voor jezelf. Ik heb ontdekt dat het uiterst verhelderend werkt als je de verhalen die je jezelf vertelt onderzoekt. Het maakt de verhalen die jij aan een ander vertelt namelijk een stuk helderder.
En daar gaat het om. Dat jij jouw verhaal vertelt en niet dat van een ander. Zing je eigen lied.
‘This little light of mine, I’m gonna let it shine. This little light of mine, I’m gonna let it shine.’
‘This little light of mine, i’m gonna let it shine. This little light of mine, I am gonna let it shine.’
Het is 6:24 en ik word wakker met dit liedje in mijn hoofd. Ik voel me wonder boven wonder vrolijk en kus mijn man goedemorgen. Zingend zet ik mijn eerst kopje kopje koffie. Ik zie de eerste zonnestralen. Ze komen binnen. Alles ziet er beter uit als ik een gospelliedje in mijn hoofd heb. Gospel geeft mij het stralende gevoel dat alles goed komt.
Ik moet denk ik een jaar of 12 geweest zijn.
Ik sta middenin in de huiskamer in een glanzend paarse gospeljurk. De huiskamer is een enorme kerk en ik sta op het altaar. Daar hef ik mijn handen ten hemel en zing het uit: ‘This little light of mine!’ Het gospelkoor achter mij zwelt aan en ik vlieg solo boven het koor uit. Het koor draagt mij naar noten die uit het binnenste van mijn ziel komen. Ik zing alsof mijn leven ervan afhangt.
‘I’m gonna let it shine!’
Mijn publiek staat op van de banken. De kerk swingt. Tranen stromen over de wangen van mijn uitzinnige publiek. In vervoering zingen ze met met mij mee: ‘Hallelujah: Dit ben ik. Hier ben ik. Dit is het. Puur geluk.
‘This little light of miiiiine, I am gonna let it shiiiiiiiine!!!!’
‘Hou daarmee op!’
In een klap verdwijnt de kerk en mijn geluk. Daar sta ik dan. Geschrokken kijk ik op naar mijn vader. Hij heeft de muziek uitgezet.
‘Je klinkt als een meisje.’
Ik doe mijn best het meteen te snappen. Was ik te druk? Zong ik te hard? Wat ging er mis? Het duizelt me. De woorden van mijn vader echoën na in de huiskamer die toch echt een minuut geleden nog een galmende kerk leek te zijn.
‘Doe dat maar boven.’
Aangepast!
Ik groeide niet op in een gezin waar het normaal was je vol uit te drukken. Het was al gauw te gek of te veel, te hard of te kleurrijk. We hielden ons aan ongeschreven wetten en we pasten ons aan. Ik had al vroeg door dat ik binnen de lijntjes moet kleuren en zeker niet te kleurrijk moest doen. Het ging me slecht af. Ik nam mijn kleurrijkheid mee naar boven. Mijn slaapkamer werd mijn kathedraal. Daar zong ik mijn publiek toe met een pen in mijn had als microfoon. ‘This little light of mine, I am gonna let it shine. This little light of mine, I’m gonna let it shine.
Eigen stem
Zo’n 12 jaar later sta ik te repeteren op het podium in het theater in Stuttgart waar ik een rol speelde in een musical.
‘Doe ik nu te meisjesachtig?’
‘Zing ik te overdreven of te hard?
Een kritische stem overvalt mij middenin de repetities.
‘Doe dat maar boven.’
Mijn vaders stem bevond zich een dikke 500 kilometer verderop maar was er niet minder luid om. Het was niet langer de stem van mijn vader maar mijn eigen innerlijke stem. De boodschappen die je meekrijgt van een ander worden soms zomaar de boodschappen in je eigen hoofd.
En jij?
Welke verhalen vertel jij jezelf?
Zijn die verhalen van jou of hoor je de stem van een ander?
Hoe zou het zijn om je daarvan bewust te worden en dat verhaal retour afzender te sturen?
Onderzoek de drie bovenste vragen eens voor jezelf. Ik heb ontdekt dat het uiterst verhelderend werkt als je de verhalen die je jezelf vertelt onderzoekt. Het maakt de verhalen die jij aan een ander vertelt namelijk een stuk helderder.
En daar gaat het om. Dat jij jouw verhaal vertelt en niet dat van een ander. Zing je eigen lied.
‘This little light of mine, I’m gonna let it shine. This little light of mine, I’m gonna let it shine.’
Poeh. Die kwam wel even binnen. ‘Je zingt als een meisje’. Mooi en open geschreven Jurko!
Prachtig en zo herkenbaar
Ontzettend mooi geschreven, Jurko. En je bent er goed in, dat kleine lichtje van je laten schijnen 🙂
Wauw mooi verhaal Jurko! Zing je eigen lied! Mooi en Open verteld! Je zet mensen aan het denken! Blijf jouw verhalen vertellen en blijf het licht! Voor jezelf op de eerste plaats! Liefs en ga door lieverd kusjes Martine😍
Wauw mooi verhaal Jurko! Zing je eigen lied! Mooi en Open verteld! Je zet mensen aan het denken! Blijf jouw verhalen vertellen en blijf het licht! Voor jezelf op de eerste plaats! Liefs en ga door lieverd kusjes Martine
Hi lieverd, prachtig verwoord. Vroeger was het allemaal anders, vreemdgaat doe je niet? Hoezo, daar zijn er toch 2 verantwoordelijk? Ik Hoor dat stemmetje en die verantwoordelijkheid ten opzichte van de ander die getrouwd is??
Het zal altijd zo zijn, dat je iets meekrijgt en dat je er later aan herinnerd wordt.
Mooie leermomenten
Prachtig vertelt en prachtig verhaal!
Jeetje wat sla je de spijker op zijn kop. Wat is mijn verhaal?
Wie ben ik?
Ik denk en vrees dat ik uit heel veel andere stemmen hoorde dan mijn stem. Nee, niet schizofreen, maar diepgewortelde, starre overtuigingen die ik als waarheid had aangenomen over wie ik ben.
Steeds kritischer, steeds meer pleasend, steeds meer inzoomend op de ander.
Totdat het moment dat ik niet meer kon en mijn lichaam zei stop, tot hier en niet verder.
Een kantelpunt, een ontwaken, heel langzaam ga ik open. Ik ga open en loop op de weg naar mijn hart. En op mijn route omarm ik wie ik ben.